2017’de bitiyor. Zaman öylesine
hızlı geçiyor ki günleri, haftaları, ve hatta ayları bile zor takip eder olduk.
Yıl 2013’dü tanıyı yeni almışım
ve çok zorlanıyordum yaşayabilmek için. Tek istediğim vardı 201 bitsin ve yeni
sene gelsin. İstediğim oldu sayılır. Zaman hızlı geçti ve sene bitti. Yeni sene
gelmiş oldu ve yeniden hastalığım geri geldi. Bu seferde 2014 bitsin diye
düşündüm. Bir bakmışım 2015 bile gelmiş hatta daha zorlu geçiyor. Sonra durdum
ve hep düşünmeye başladım. Dedim ki kendi kendime senelerin suçu yok. Hatta
senelerin bir işlevi bile yok. O gün anladım ki hayatımı zamana bırakarak hata
etmişim.
Bizi
asıl iyileştiren, yaşayabilmemizi sağlayan yaşadıklarımızı karşı yapmış
olduğumuz yorumlar ve dik duruşlar. Bunu öğrendiğim günden beri dik durmaya
çalıştım. Eyvallah ve hamdolsun demesini öğrendim ki bu iki kelime beni ben
yaptı.
Ben ki o zamana kadar pskiyatri ilaçları ile ayakta
durabilirken o günden sonra ilacı aramadan kendini toparladım. Yaşayabilmekten
kastım bu. Bir insan kendini geliştirdiği sürece yaşar, kendini geliştirmeye
kapayan bir insan yaşadığını sanır.
Ben HAMDOLSUN yaşadığıma
inanıyorum ve yaşayacağım her şeye şimdiden EYVALLAH…
Mustafa KILIÇ
