Hayatımız savaşmak üzerine kurulu. Biz insanlar birer savaşçıyı. İlk savaşımızı kendimiz ile veririz. Bu savaşın adı kendimizi sevme savaşı. Kendimizi sevmek kolay değildir. İnsan kendi ile savaşır ve bu savaşı kazanır ise bir kişiliği olur. İkinci savaşımız ailemiz ile olur. Bu savaş onlara kendimizi gösterme ve kanıtlama savaşıdır. Herkese ve her şeye isyan. Daha sonra büyürüz ve büyüdükçe anlamaya çalışırız yaşamı ve hatta kabul ederiz yaşadıklarımızı, hayatımızı. Bu anlamaya çalışma ve kabul etme olayı ( yani isyandan uzaklaşma ) bizi olgunlaştırır. Bu olgunlaşma ki büyüdüğümüzün kanıtıdır. İnsanın olgunlaşması için gereken de hayatın içinde kendi fikirlerinin olmasıdır. Ne yazık ki bu olgunluğun yaşı yoktur. Kişi 40 yaşına gelir fakat hayat hakkında en ufak bir fikri yoktur. Peki fikri olmayan insanın bir bebekten farkı nedir ?
İşte bu yüzden zaman geçtikçe kendimizi geliştirmeliyiz. Geliştirmeliyiz ki her zamanın değerini bilelim. Bilelim ki ona göre yaşayalım.
Eğer nefes alıyor isek o nefesi verene kadar ömrümüz var demektir. Çünkü ölüm son nefestir. Son nefesimizi verir iken kim olduğumuzu, ne yaptığımızı bilerek verelim. Boşa nefes almamış olalım ki dünyaya gelmemizin boşa olmadığını kanıtlayalım...
Mustafa KILIÇ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder