Ayrılık...
Ne zordur dimi bir insanın sevdiği insandan ayrı düşmesi. Biz ne zaman sevdiklerimizden bedenen ayrı düşsek yalnız hissederiz kendimizi oysa sevdiklerimiz kalbimizde değil mi ? Yani insan sevdiğinin yüzünü göremese bile içinde hatırlayamaz mı sevdiğini. Sevdiğinin yüzünü hayal edemez mi ?
Aslında ayrılıklar bizim hayatımızın dönüş noktaları değil mi? Biz ayrı düştüğümüzde yalnız kaldığımızda buluruz kendimizi. Yalnız kaldığımız da hayatla baş etmesini öğreniriz.Kendi gücümüzü yalnız kaldığımız da keşfederiz.
Ayrılık dedim de ne kadar çok ayrılık çeşidi var. Kimi ayağından ayrılıyor yürüyemiyor, kimi sevdiğinden ayrılıyor kalbi yalnız kalıyor kimi de sevdiğini toprağa veriyor ayrı kalıyor.
Her ne kadar ayrılık insanın canını yaksa da büyüdüğü anıdır insanın. Ve unutmamak gerekir ki her ayrılığın birde kavuşması vardır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder